Η συγγραφέας ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΒΑΚΑΛΗ μας μιλάει για το συναρπαστικό βιβλίο της «Και γύρω τους η θάλασσα» και μας ταξιδεύει στην δική της προσωπική θάλασσα..
 

Τι περιμένετε να σκεφτεί ο αναγνώστης ο οποίος θα διαβάζει το βιβλίο «και γύρω τους η θάλασσα»;
Διαβάζοντας το βιβλίο μου, θα ήθελα ο αναγνώστης να ταξιδέψει στο Αιγαίο, να δει και να νιώσει την εκπληκτική ομορφιά αυτού του νησιού, να γνωρίσει την ιδιοσυγκρασία και τα έθιμα των κατοίκων του και φυσικά, να απολαύσει την ιστορία που διηγούμαι. Να ταυτιστεί ή όχι με κάποιους από τους ήρωες, να τους κρίνει, να τους κατακρίνει αν επιθυμεί, και να κρατήσει ό,τι ο καθένας θεωρεί ότι τον συγκίνησε, τον άγγιξε ή τον προβλημάτισε από τους χαρακτήρες και τις διαφορετικές συμπεριφορές τους. Δεν θα μπορούσα να περιμένω από κανέναν να σκεφτεί κάτι συγκεκριμένο, καθώς ο κάθε αναγνώστης είναι φυσικό να βγάζει τα δικά του συμπεράσματα με βάση τις προσωπικές του ανάγκες, τον χαρακτήρα, τον τρόπο που σκέφτεται και κυρίως, τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τη ζωή και τις αξίες της.

Τελικά ποιες είναι οι καλύτερες σχέσεις, αυτές που βασίζονται στον έρωτα ή αυτές που βασίζονται στη λογική;
Θεωρώ ότι ένα τέτοιο ερώτημα είναι πολύ σχετικό. Εξαρτάται από τα εμπλεκόμενα πρόσωπα και κυρίως, από το κατά πόσο γνωρίζουν τον εαυτό τους ή μπορούν να εμπιστευτούν τη λογική τους.

Η ζωή δεν είναι άσπρο- μαύρο και δεν υπάρχουν εγγυήσεις ποτέ και για τίποτα. Υπάρχουν σχέσεις που βασίστηκαν στον έρωτα κι ευδοκιμήσαν, ενώ άλλες οδηγήθηκαν στην καταστροφή. Το ίδιο, όμως, πιστεύω ότι ισχύει και για κείνες στις οποίες η λογική υπήρξε η κατευθυντήρια δύναμη. Οι άνθρωποι συνάπτουν σχέσεις με γνώμονα τον χαρακτήρα τους, αυτά που επιθυμούν και κυρίως αυτά που θεωρούν ότι τους κάνουν να νιώθουν ευτυχισμένοι και πλήρεις.

Πιθανόν κάπου στην πορεία να κάνουν λάθος. Είναι ανθρώπινο κι απόλυτα αποδεκτό, κατά τη γνώμη μου, να κάνουν μια λάθος εκτίμηση της κατάστασης, του άλλου προσώπου ή ακόμη και των ίδιων των συναισθημάτων τους. Το θέμα είναι να μπορούν να το δουν και να το διορθώσουν. Να μην αφήσουν μια λάθος επιλογή, όπου κι αν βασίστηκε, να καταστρέψει τη ζωή τους.


Ο φόνος που αναφέρετε στο βιβλίο σας τι συμβολίζει;
Πιστεύω ότι έχουμε όλοι κάθε δικαίωμα να κάνουμε τις επιλογές μας και να ζήσουμε όπως επιθυμούμε, πρέπει όμως, παράλληλα, να σεβόμαστε και να λαμβάνουμε υπόψη μας τα συναισθήματα και των άλλων οι οποίοι εμπλέκονται. Και φυσικά, να είμαστε έτοιμοι να αναλάβουμε τις ευθύνες αυτών των επιλογών μας, καθώς αναπόφευκτα κάποια στιγμή θα αντιμετωπίσουμε τις συνέπειες των πράξεων μας. Θεωρώ ότι ο συγκεκριμένος φόνος συμβολίζει το ότι όλα στη ζωή έχουν ένα τίμημα, άλλοτε μικρότερο άλλοτε μεγαλύτερο, γι’ αυτό πρέπει να είμαστε πολύ προσεχτικοί κυρίως όταν ‘παίζουμε’ με τα αισθήματα των άλλων διότι δεν ξέρουμε ποτέ με ποιο τρόπο αυτοί θα αντιδράσουν. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ούτε όλες οι καταστάσεις τόσο ‘του χεριού’ μας όσο θέλουμε μερικές φορές να πιστεύουμε.  

Λένε πως είναι καλύτερα ένας άνθρωπος να χάνεται στο πάθος του, παρά να χάσει το πάθος του. Τι έχετε να πείτε για αυτό;
Δεν μπορώ να φανταστώ πώς είναι δυνατόν κάποιος να ζει τη ζωή αυτή δίχως πάθος. Δεν είναι απλά το αλάτι που νοστιμίζει τις στιγμές μας, είναι η κινητήρια δύναμη που μας ωθεί να πράξουμε, να νιώσουμε και να ζήσουμε, δίνοντας τον καλύτερο εαυτό μας σε ό,τι κάνουμε και στις σχέσεις που συνάπτουμε.

Απ’ την άλλη μεριά όμως, πρέπει να υπάρχει κι ένα μέτρο. Είμαστε έλλογα όντα κι οφείλουμε να μπορούμε να ελέγξουμε και να δαμάσουμε ακόμη αν χρειαστεί, τα συναισθήματά μας και το πάθος που μας διακατέχει, χρησιμοποιώντας το ως αρωγό στις πράξεις και την εξέλιξή μας, δίχως να αφηνόμαστε  έρμαια σ’ αυτό και να οδηγούμαστε σε πράξεις που δε συνάδουν με την ηθική ή τη βιοθεωρία μας.

Πως ξεκινήσατε να γράφετε;

Από πολύ μικρή μου άρεσε να γράφω. Ήταν ο αγαπημένος μου τρόπος για να εκφραστώ. Δεν είχα τολμήσει όμως  να ασχοληθώ συστηματικά. Πιθανόν, να μην ήμουν έτοιμη ακόμη.

Τι είναι αυτό που σας παρακινεί να γράφετε;
Η ανάγκη μου να εκφραστώ, να εξωτερικεύσω τις σκέψεις μου, τα συναισθήματά μου και να   επικοινωνήσω με ένα βαθύτερο κομμάτι του εαυτού μου.

Αν σας απαγορεύανε να γράφετε με  τι θα ασχολούσασταν;
Είμαι εκπαιδευτικός και αγαπώ πολύ τη δουλειά μου. Μου αρέσει να διδάσκω και να είμαι σε επαφή με παιδιά και συγκεκριμένα, με εφήβους. Δεν βλέπω τι θα μπορούσε να μου απαγορεύσει να γράφω, αλλά ακόμη και σ’ αυτήν την υπερβολικά υποθετική περίπτωση, ελπίζω ότι δε θα μου απαγόρευαν ταυτόχρονα και να διδάσκω.

Τι θα συμβουλεύατε σε κάποιον που θα ήθελε να ασχοληθεί με τη συγγραφή; Τι πρέπει να κάνει και να ξέρει;
Δε νομίζω ότι υπάρχουν ‘πρέπει’ στη συγγραφή, ούτε κανόνες. Είναι κάτι που βγαίνει από μέσα σου, όπως η ξαφνική κραυγή όταν πονάς. Δεν το ελέγχεις, ούτε μπορείς να το τιθασεύσεις.

Τώρα, συμβουλές του τύπου, πρέπει να διαβάζεις, να εργάζεσαι σκληρά, να ιδρώνεις πάνω απ’ το γραπτό σου, αυτά, υποθέτω, είναι αυτονόητα κι ο καθένας που θέλει να ασχοληθεί σοβαρά με τη συγγραφή τα γνωρίζει, έστω και ενστικτωδώς.

Ποια είναι η πρώτη σκέψη που κάνετε το πρωί;
Εξαρτάται με τι σκέψη έπεσα να κοιμηθώ….. Συνήθως χαίρομαι που ξεκινάει μια καινούργια μέρα.

Το βράδυ με ποιες σκέψεις κοιμόσαστε;
Αν δε με απασχολεί κάποιο συγκεκριμένο πρόβλημα, πριν κοιμηθώ συνήθως σκέφτομαι το μυθιστόρημα που γράφω.

Τι είναι αυτό που σας γεμίζει και σας βοηθάει να συνεχίσετε το γράψιμο;
Η ίδια η ζωή. Και οι άνθρωποι, φυσικά. Οι αγαπημένοι μου, μα και οι άλλοι. Υπάρχουν τόσα να σκεφτεί, να παρατηρήσει κανείς, που είναι αναπόφευκτο να θέλει να μιλήσει ή να γράψει γι’ αυτά.

Ποιο στοιχείο του χαρακτήρα σας δυσκολεύει τη γραφή σας;
Η αναβλητικότητά μου και η δυσκολία μου να ακολουθήσω ένα συγκεκριμένο και καλά οργανωμένο πρόγραμμα.

Ποιες ώρες γράφετε τα βιβλία σας και πόσο χρόνο αφιερώνετε στο γράψιμο;
Όσο περισσότερες ώρες μπορώ κι ανάλογα την εποχή. Όταν είμαι πνιγμένη λόγω σχολείου, δεν γράφω σχεδόν καθόλου.

Πολλοί συγγραφείς έχουν μια ιδιαιτερότητα όταν γράφουν, ανάβουν κεριά, δουλεύουν συγκεκριμένες ώρες, κάνουν διαλογισμό κ.α. εσείς έχετε κάποια ιδιαιτερότητα όταν γράφετε;
Όχι ιδιαίτερα. Θέλω, όμως, απόλυτη ησυχία κι αν είναι δυνατό να μην με διακόπτουν, πράγμα που δυστυχώς, δεν συμβαίνει πάντα.

Πως περνάτε τον ελεύθερο σας χρόνο;
Μου αρέσει να διαβάζω, να πηγαίνω στη θάλασσα, να βγαίνω έξω με τους φίλους μου και κυρίως, να συζητώ. Μου αρέσει πολύ να συζητώ με τους άλλους και να ακούω πως σκέφτονται και τι πιστεύουν για τα πάντα. Ανέκαθεν δε, με εντυπωσίαζε η τεράστια ποικιλία απόψεων και η διαφορετική αντίληψη που έχουν οι άνθρωποι για το ίδιο θέμα. Το βρίσκω εκπληκτικά ενδιαφέρον αυτό!

Τι αγαπάτε στους ανθρώπους;
Την ευθύτητα και το χιούμορ.

Τι δεν συγχωρείτε στους άλλους;
Την κακοήθεια και το ψέμα.

Τι σημαίνει για εσάς ευτυχία;
Να είμαι καλά, να έχω κοντά μου αυτούς που αγαπώ, να έχει λιακάδα και να μπορώ να γελάω!

Τι ήταν αυτό που σας έκανε να γελάσετε τελευταία;
Δεν μπορώ να θυμηθώ! Γελάω πολύ και συχνά. Ειδικά με τις φίλες μου, που έχουμε το ίδιο χιούμορ. Θεωρώ το γέλιο πολύ σημαντικό και συχνά αστειεύομαι με απλά καθημερινά προβλήματα και τα διακωμωδώ διότι αυτό με βοηθά να τα αντιμετωπίζω ευκολότερα.

Ποιο είναι κατά την άποψη σας το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε έναν άνθρωπο.
Να του στερήσουν την ελευθερία του, με όποια μορφή κι αν γίνει αυτό.

Ποια θεωρείτε την πιο ακατάλληλη ερώτηση που μπορεί να σας κάνουν σε μια συνέντευξη;
Δεν μπορώ να σκεφτώ κάποια. Νομίζω πως καμιά ερώτηση δεν με ενοχλεί, αρκεί φυσικά, να γίνεται καλοπροαίρετα.

3-5 βιβλία που θα κρατούσα αν έπρεπε να μείνω σε ερημονήσι.
Δεν ξέρω αλλά και δεν έχει σημασία, νομίζω. Όποια κι αν ήταν, δε θα απάλυναν το γεγονός ότι είμαι σε ένα ερημονήσι, χωρίς ανθρώπους να μιλάω ή έστω καινούργια βιβλία να διαβάζω. Θα διάλεγα ατέλειωτες ποσότητες χαρτιού και μολυβιών, αν μου το επιτρέπανε. Θα προτιμούσα να μπορώ να γράφω, ακόμη κι αν ήξερα ότι κανένας δε θα τα διάβαζε ποτέ αυτά που έγραψα.

3-5 βιβλία που ξεκίνησα αλλά δεν κατάφερα ποτέ να τα τελειώσω.
Αρκετά. Αυτό κάποτε μου δημιουργούσε ενοχές. Τώρα πια, που μεγαλώνω, όχι. Θεωρώ τον χρόνο μας πολύτιμο και δε νιώθω ότι είναι απαραίτητο να ολοκληρώσω κάτι που δε μου λέει τίποτα και δε με ενδιαφέρει, μόνο και μόνο για να μην το αφήσω στη μέση. Δεν τρέπομαι πια ν’ αφήνω στη μέση οτιδήποτε ξεκίνησα κι ανακάλυψα στην πορεία ότι δε με εκφράζει ή δε με γεμίζει.

3-5 κλασσικά βιβλία που δεν έχω διαβάσει.
Πολλά! Υπάρχουν πολλά υπέροχα βιβλία και λίγος χρόνος. Προσπαθώ, όμως, κι αυτό με παρηγορεί αν και δε με δικαιολογεί.

Το βιβλίο που θα ήθελα να έχω γράψει εγώ.
Τον Καπετάν- Μιχάλη, του Καζαντζάκη. Υποθέτω ότι ακούγομαι πολύ θρασεία, αλλά αυτό θα ήθελα.  

 
Το ερωτηματολόγιο συντάχθηκε απο Νανού Νικολά, για το diabazoume.gr  Ιανουάριος 2014

 

Βιογραφικό
Η ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΒΑΚΑΛΗ γεννήθηκε στην Αθήνα το 1965 και είναι εκπαιδευτικός. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και αρχικά εργάστηκε διδάσκοντας αγγλικά σε φροντιστήρια. Το 1997 διορίστηκε στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, όπου υπηρετεί μέχερι σήμερα, ζώντας μόνιμα στη Μύκονο.