Η φανέλα με το νούμερο 9 μου είχε αφήσει πικρή γεύση. Πόσο μάλλον όταν έγινε και ταινία (κακή ταινία) και σήριαλ (κάκιστο σήριαλ).

Οπότε μου είχε μείνει η (χαζή) αντίληψη πως όταν ένας Έλληνας κολλημένος με τη μπάλα γράφει αθλητικό μυθιστόρημα θα είναι νομοτελειακά πατάτα.

Το βιβλίο "θα πεθάνεις ρεεεεε" όμως του Μένιου Σακελλαρόπουλου δεν είναι πατάτα, είναι ένα γλυκύτατο έδεσμα για την ψυχή του αναγνώστη. Απόδειξη ότι μου προκάλεσε την τάση να γράψω τέτοιες φράσεις που δεν τις συνηθίζω.

Το συνιστώ ανεπιφύλακτα. ΣΥΜΒΟΥΛΗ: Μένιο, αν διαβάζεις αυτές τις γραμμές μην αφήσεις να σου ξεφτιλίσουν το θαυμάσιο βιβλίο κακές τηλεοπτικές / κινηματογραφικές παραγωγές. Αξίζει καλύτερης μεταχείρισης.

Κομμάτι από το βιβλίο:

«Το σφύριγμα του διαιτητή για να εκτελέσει το πέναλτι ήχησε στ’ αφτιά του σαν κραυγή κορακιού. (...)

»Ξαφνικά έπαψε ν’ ακούει απ’ την εξέδρα τα σφυρίγματα, τις κραυγές, τις ιαχές. Ζούσε την απόλυτη σιγή, θαρρείς και ήταν επιστάτης σε κενοτάφιο... (...)

»Ταυτόχρονα, ένιωσε ολομόναχος, όπως την περασμένη Πρωτοχρονιά. Ολομόναχος και άδειος, επειδή, όπως κατάλαβε αργότερα, ο ίδιος αρμένιζε στραβά και δεν ήταν στραβός ο γιαλός...

»Το ήξερε... Το είχε καταλάβει... Ποτέ δεν έδωσε ψυχή...

»“Πάμε, ψυχή μου”, είπε στον εαυτό του».

Ο Μένιος Σακελλαρόπουλος παλεύει με τις λέξεις και τη δημοσιογραφία 30 χρόνια, από το καλοκαίρι του 1979, όταν ξεκίνησε να αρθρογραφεί στο Φως, μαθητής λυκείου ακόμα.Σπούδασε στη Νομική Θράκης, αλλά άφησε για τους άλλους… νόμους κι αστυνόμους.

Μύρισε το μελάνι στις εφημερίδες Βραδυνή, Έθνος, Αθλητική, Sportime και Derby, γνώρισε τα ερτζιανά (ΕΡΑ, Sport FM, Sentra FM), ενώ από το 1992 είναι στο MEGA Channel. 

Έκανε τρεις φορές το γύρο της Ευρώπης με εκατοντάδες ρεπορτάζ και μεταδόσεις. Είναι μέλος της Ένωσης Συντακτών και του Πανελληνίου Συνδέσμου Αθλητικού Τύπου.