|
Το βιβλίο Σοβόφ, ο κινούμενος ήλιος είναι γραμμένο με τέτοιο τρόπο που οι περιγραφές και οι αναφορές μέσα από τις προτάσεις γεννούν εικόνες με έντονα χρώματα.
Κόκκινα, κίτρινα, γαλάζια, πράσινα, πορτοκαλί χρώματα σκάνε και απλώνονται στις σελίδες. Κάθε χρώμα δημιουργεί εικόνες φανταστικές ή ανασύρει αναμνήσεις.
Κάθε ανάμνηση γεννά συναισθήματα. Μέσα από τις ιστορίες των ηρώων ο αναγνώστης βιώνει ένα μεγάλο φάσμα συναισθημάτων.
Αγωνία, απορία, φόβος, αγάπη, γαλήνη, ευχαρίστηση, αισιοδοξία, ελευθερία.
Διαβάζοντας το Σοφόβ με έναν μαγικό τρόπο ακούς μουσική, ήχους, κραυγές, ψιθύρους
Γίνεσαι πολύ εύκολα μέρος του βιβλίου, παίρνεις χωρίς την άδεια της συγγραφέως έναν μικρό ή μεγάλο ρόλο μέσα στο έργο και γίνεσαι άλλοτε παρατηρητής άλλοτε σχολιαστής και πολύ συχνά πρωταγωνιστής.
Όλα περιστρέφονται γύρω από τον φόβο. Ένα συναίσθημα που το γνωρίζουμε όλοι και το έχουμε βιώσει όλοι και τον βιώνουμε. Ο καθένας μας σε διαφορετικό βαθμό, απέναντι σε διαφορετικό φοβικό αντικείμενο και σε διαφορετικά αίτια.
Αν μου ζητούσανε να διαβάσω ένα αγαπημένο μου απόσπασμα από το βιβλίο θα επέλεγα κάποιο στην τύχη επειδή μου είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσω κάτι. Παρόλα αυτά όμως ξεχώρισα
- Και δεν φοβόταν; Ρωτούσε ο Γαληνός.
- Φοβόταν, απαντούσε ο Ιπποκράτης
- Και τότε; Γιατί δεν παραδόθηκε ποτέ
- Γιατί ήταν άφοβος.
- Μα πως; Τώρα είπες πως φοβόταν, παραξενευόταν ο Γαληνός.
- Φοβόταν αλλά δεν παραδίνονταν στον φόβο. Όσο πιο πολύ φοβόταν τόσο πιο πολύ πάλευε με τα φαντάσματα και αυτό από μόνο του εξουδετέρωνε τον φόβο.
Ν. Γεωργιάδου
"Το μικρό θήραμα αποδείχτηκε πολύ δυνατό και πολύ ύπουλο. Την είδε να μεταμορφώνεται μπροστά σε όλους με τόσο θάρρος σ' ένα λιοντάρι! Ένα γρήγορο λιοντάρι που έκανε επίθεση στις ψυχές όλων και τις υπέτασσε. Αυτό ήταν η τέχνη λοιπόν. Υπέτασσε τους πάντες με τον πιο ύπουλο τρόπο και μετά τους έβαζε στη διαδικασία της σκέψης. Όχι, η τέχνη δεν ήταν άχρηστη. Επικίνδυνη ήταν".
Τι μορφή παίρνει ο φόβος στο μυαλό του καθενός; Σκοτάδι; Θηρίο; Ερπετό; Ήχος; Αίσθηση; Όποια μορφή κι αν παίρνει, ο πυρήνας παραμένει ίδιος. Πώς φαντάζεστε μια κοινωνία φόβου; Η Λεόνα δεν χρειάζεται να τη φανταστεί. Τη βιώνει. Η άμυνα στην κοινωνία αυτή είναι το ζητούμενο. Μόνο που η Λεόνα είναι άφοβη και η άμυνα δεν είναι το χαρακτηριστικό της. Γιατί η Λεόνα γεννήθηκε για την επίθεση.
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου
Στοιχεία βιβλίου: εκδ. Πνοή, σελ. 366, Αθήνα: 2016
Έχω διαβάσει εκατοντάδες βιβλία αυτού του είδους και με το χέρι στην καρδιά μπορώ να πω ότι το έργο αυτό είναι αριστούργημα. Αν η συγγραφέας ζούσε στις ΗΠΑ, το βιβλίο αυτό θα είχε γίνει ήδη ταινία.
Πολλά είναι τα βασικά σημεία που με ενθουσίασαν. Για ποιο να πρωτομιλήσω: α) η ηθογραφία; Τέλεια. Ξεχωριστοί χαρακτήρες, φυσιολογικοί, ανθρώπινοι, χωρίς "τρελά χαρακτηριστικά" που κλωτσάνε τη νοημοσύνη του αναγνώστη. Θα μπορούσαν να είναι εσείς, εγώ, ο γείτονας.... β) οι περιγραφές; Μπράβο στη Λέττα Βασιλείου που δεν πέφτει στην παγίδα "λεπτομερεις περιγραφές για να γεμίσω σελίδες". Το φοβήθηκα αυτό να σας πω την αλήθεια όταν είδα πως το βιβλίο ήταν παχύ. Ωχ, είπα, γυναίκα συγγραφέας και παχύ βιβλίο; Θα περιγράφει για 2 κεφάλαια πως ήταν οι κουρτίνες στο δωμάτιο που πέρασε για μια στιγμή ο ήρωας... όπως κάνουν όλες δηλαδή. Όλες; Όχι η κα Βασιλείου. Με το ΣΟΦΟΒ ένιωσα σα να βρίσκομαι μέσα στο βιβλίο, μαζί με τους πρωταγωνιστές. Αρκεί ένα "στον διάδρομο του ιδρύματος με την γκρι μοκέτα" για να δημιουργήσει το μυαλό του αναγνώστη όλο το σκηνικό. γ) η υπόθεση; Αχ! Τι θα κάνω τώρα που δεν έχει βγει ακόμη το δεύτερο βιβλίο της σειράς; Πώς θα περιμένω; (ελπίζω όταν διαβάζετε αυτές τις γραμμές να έχει βγει και το δεύτερο και το τρίτο βιβλίο της τριλογίας).
Η υπόθεση διαδραματίζεται σε μια δυστοπία. Σε ένα εφιαλτικό μέλλον που η κοινωνία ελέγχεται χάρι στον φόβο. Κυριολεκτικά. Ακόμα και στα τρόφιμα περιέχεται μια ουσία που τους προκαλεί φόβο. Έτσι όλοι είναι "ρομποτάκια" αμίλητα - ακίνητα στην εξουσία. Και όπως όλες οι ιστορίες απ' αρχής της ανθρωπότητας αρχίζει ως εξής: όλος ο κόσμος ήταν έτσι μέχρι που κάποια στιγμή...
Νομίζω ότι είναι η καλύτερη κριτική που έχω γράψει ποτέ για βιβλίο. Πρόκειται πραγματικά για αριστούργημα. Χάνετε, αν δεν το διαβάσετε.
Χρήστος Νικολαΐδης
| 
