Όσα δεν φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος, λέει η λαϊκή σοφία. Οι ανατροπές είναι μέσα στο παιχνίδι της ζωής. Πόσο μπορούμε να επηρεάσουμε την πορεία της ζωής μας ή πόσο η ίδια η ζωή μπορεί να επηρεάσει την πορεία μας; Μέχρι που μπορούμε να ασκήσουμε έλεγχο και να οδηγήσουμε τα πράγματα εκεί που θέλουμε; Ερωτήματα που απαντιόνται μέσα από το καλογραμμένο μυθιστόρημα του Στέφανου Λίβο. Ένα βιβλίο που θα σας κρατήσει σε αγωνία και θα σας λύσει ή θα σας γεμίσει απορίες. Ένα βιβλίο που θα σας βάλει σε σκέψεις, θα σας ταρακουνήσει και μακάρι να σας βοηθήσει να αξιολογήσετε καλύτερα τη ζωή και το τι είναι πράγματι σημαντικό σε αυτή.

Νανού Νικολά

Αποσπάσματα από το βιβλίο

Κανένα μυστικό δεν μένει για πάντοτε κρυμμένο.  Σιωπηλά  και υπομονετικά, περιμένει στο σκοτάδι.  Σ' αφήνει να χτίσεις την ζωή σου, να στοιχίσεις με προσοχή  τα τούβλα σου, και μετά φανερώνεται.  Δίνει μία και στα γκρεμίζει όλα.  Γι' αυτό και διατηρείται άφθαρτο στο χρόνο, γιατί η μοίρα του είναι στο τέλος να αποκαλυφθεί.  Έτσι όπως θα αποκαλυπτόταν και το μυστικό της οικογένειάς μου.

.............

Στα μάτια μου, το Λονδίνο έμοιαζε με μια ηλικιωμένη, αρχοντική γυναίκα, που μετά από πολλές ταλαιπωρίες και μεγάλα πάθη, κάθεται φιλάρεσκη μπροστά στον καθρέφτη, φτιάχνοντας τα άσπρα της μαλλιά λίγο πριν πέσει για ύπνο.  Δεν μπορούσε τίποτα άλλο να είναι αυτή η πόλη, παρά μια γυναίκα νάρκισσος.

.............

Ένιωθα τη ζωή μου σαν μια τούρτα σοκολάτα, που το μαχαίρι μιας σχέσης έκοβε σε δύο ίσα κομμάτια, την ανεμελιά και τον έρωτα.  Δεν είχε κερασάκια για υποσχέσεις, αλλά είχε κομμάτια μπισκότου, για όλες εκείνες τις στιγμές που με απόλαυση δαγκώναμε, τραγανίζοντάς τες μέχρι να λιώσουν και να μας γαργαλίσουν τον ουρανίσκο της καθημερινότητας.  Ήταν το πιο νόστιμο γλυκό που είχα δοκιμάσει ποτέ...

.............

Κλείδωσα την παμπ και αρχίσαμε να περπατάμε στη βροχή, κάτω από μια ομπρέλα, σαν να μην είχαν περάσει ποτέ αυτοί οι άδειοι μήνες από τον τελευταίο μας περίπατο.  Γέλια, αγκαλιές και φλυαρίες, μέχρι που σε μία διασταύρωση σταματήσαμε και σοβαρευτήκαμε.  Κοίταξα τα μαύρα σύννεφα των ματιών της να φωτίζονται από ένα βλέμμα σαν πανσέληνο και ένιωσα το αεράκι της ανάσας της στα χείλη μου.  Την έσφιξα πάνω μου και οι ανάσες μας έγιναν μία, εγκλωβίστηκαν μέσα στη σπηλιά που είχαν σχηματίσει τα σφραγισμένα χείλη μεταξύ τους.  Με κλειστά μάτια και οι δυο, ούτε καν προσέξαμε την κόκκινη πινακίδα πάνω από τα κεφάλια μας, που με κίτρινα γράμματα νέον έγραφε Love above all.

.............

Δεν ήταν δύσκολο να αρχίσω να νιώθω κάτι παραπάνω από φιλικά συναισθήματα για αυτήν.  Όπως μου είχε πει κάποτε και ο παιδικός μου φίλος ο Καρκαβίτσας, η πρώτη ομολογία του έρωτα είναι η προσπάθεια που καταβάλλει κάποιος για να κρύψει από τον άλλον τα αισθήματά του.  Αυτό έκανα κι εγώ, με όλο και μεγαλύτερο σθένος, όσο έβλεπα τα δικά της φιλικά αισθήματα για μένα.

Στοιχεία βιβλίου: σελ. 194, αυτοέκδοση, εκδ. Ιούνιος 2011.

Το βιβλίο μπορείτε να το κατεβάσετε δωρεάν από το blog του συγγραφέα:

http://stefivos.wordpress.com/