Το βιβλίο το διάβασα μέσα σε ένα πρωινό. Είναι μικρό, είναι καλογραμμένο και σε κάθε σελίδα του βρίσκεις κάτι να υπογραμμίσεις - αν υπογραμμίζεις βιβλία. Μια ιστορία που στο τέλος σου αφήνει μια περίεργη αίσθηση. Περιέχει αλήθειες και μικρές κοσμοθεωρίες που σε βάζουν να ξανασκεφτείς αυτά που ξέρεις.

Νανού Νικολά

Όλοι οι άνθρωποι που γνώρισα στη ζωή μου ως σήμερα χρειάζονται λίγη βία με τον ένα ή τον άλλο τρόπο... Η Ροζέτα μου έλεγε πως η γη είναι στρογγυλή, για να μην μπορεί ποτέ κανείς να βλέπει πολύ μακριά... Ένιωσα την ολοκληρωτική αφοσίωση πάνω μου και το βάρος εκείνο που νιώθει κάποιος όταν γίνεται το επίκεντρο της ζωής ενός άλλου, που δεν είναι ο σύντροφός του... Και οι λέξεις, που για τόσο καιρό εύχεσαι να ακούσεις, αλλάζουν. Κάτι παθαίνουν την ώρα που περιμένεις...

Το μηδέν και το ένα, κι ανάμεσά τους μια ιστορία ολόκληρη μα ποτέ αρκετή. Το κάτι που μας διαφεύγει και κάνει τα πράγματα τα σπάνε. Χρόνος ευθύγραμμος και χρόνος κυκλικός. Τον πόνο τον ξεπερνάς και τα συμπτώματα απλώς μετατίθονται.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου

Στοιχεία βιβλίου: σε. 89, εκδ. Καστανιώτης, 2000