Αλήθεια, γνωρίζει κανείς τι έγινε τελικά με εκείνον τον Κύπριο συγγραφέα που ισχυριζόταν ότι ο Ουμπέρτο Έκο του έκλεψε το "Όνομα του Ρόδου";
Λένε ότι το βιβλίο είναι πάντα καλύτερο από την ταινία. Ε, στην περίπτωση αυτή δεν ήταν και πολύ δύσκολο.
Το "Όνομα του Ρόδου" είναι ένα καλό βιβλίο, αλλά ...έχει ένα προβληματάκι. Ο συγγραφέας, προκειμένου να γεμίσει σελίδες ή προσπαθώντας να μιμηθεί τον Όμηρο, κάνει κάτι τεράστιες, μα κάτι τεράστιες περιγραφές που δεν έχουν σχέση με την πλοκή και αποκοιμίζουν τον αναγνώστη. Τουλάχιστον στον Όμηρο χρησίμευσε αργότερα στους ιστορικούς για τη θεογονία των αρχαίων Ελλήνων. Εδώ σε τι να χρησιμεύσει; Στο πως φαντάστηκε ο Έκο ένα μοναστήρι;
Κάποια στιγμή αναρωτιέσαι "τι με νοιάζει πώς ήταν ο διάδρομος" Ιδιαίτερα όταν αργότερα ανακαλύπτεις ότι δεν παίζει κανένα ρόλο στην πλοκή του έργου.
Είπαμε να γεμίσουμε σελίδες αλλά αυτό καταντάει γελοίο, ιδιαίτερα για άτομα που είναι ήδη καταξιωμένα και δεν χρειάζεται να καταφεύγουν σε τέτοια κόλπα.
"Κουλτούρα" δεν είναι το να μιλάω ακατάπαυστα και οι "δήθεν" να εντυπωσιαστούν με το σκεπτικό "αφού δεν κατάλαβα, πρέπει να είναι πολύ σοφό". Εδώ δεν ισχύει ούτε αυτό. Δεν είναι ότι δεν καταλαβαίνεις την περιγραφή του διαδρόμου. Είναι ότι βαριέσαι.
Ιστορικά αυτό είναι το βιβλίο που άνοιξε το δρόμο για βιβλία του στυλ Κώδικας Ντα Βίντσι, Ιλουμινάτι και τέτοια. Είδος που απέκτησε φανατικούς οπαδούς στις ομάδες ατόμων που πιστεύουν σε συνομωσίες και τέτοια.
Είναι καλό βιβλίο, πάνω του μετρίου, αλλά και να μην το διαβάσεις δεν τρέχει τίποτα. Δες την ταινία. Δεν είναι από τα βιβλία που θα σε αλλάξουν, οπότε "θα χάσεις αν δεν τα διαβάσεις".
Σ. Σ.
Στοιχεία του βιβλίου: πρωτότυπη έκδοση 1980, έκδοση: 1989, μετάφραση: Έφη Καλλιφατίδη, 672 σελίδες (ζζζζζζζζζ). Αγοράστηκε με 1200 δραχμές (3,52 ευρώ) το 1989.
