Ένα πολύ όμορφο βιβλίο. Είναι λίγο μελαγχολικό, ευαίσθητο και ανθρώπινο. Για τις μέρες που η ανθρωπιά και η έννοια της αλληλοβοήθειας και στήριξης του διπλανού μας είναι εξαφανισμένες, το βιβλίο αυτό έρχεται να ξυπνήσει συναισθήματα. Έρχεται να πει πως και αυτοί που δεν μιλάνε και δεν φωνάζουν αισθάνονται. Πολλές φορές μάλιστα περισσότερο από αυτούς που κάνουν τα συναισθήματα τους σημαία.

 Νανού Νικολά

Ο κύριος Λιν, ένας άντρας ηλικιωμένος και πονεμένος, αφήνει τη χώρα του και μαζί με την εγγονούλα του, τη μόνη που σώθηκε από την οικογένεια μετά το βομβαρδισμό του χωριού τους, πηγαίνει πρόσφυγας σε μια μεγάλη χώρα. Ο κύριος Λιν δε μιλά τη γλώσσα, δεν καταλαβαίνει. Το μόνο που ξέριε είναι ότι πρέπει να φροντίσει το μοναδικό του κοριτσάκι, τη μικρή το αγαπημένη. Την τυλίγει σε ζεστά ρούχα, την ταΐζει, την προσέχει, της τραγουδάει, την κάνει βόλτες στο πάρκο.

Κι εκεί γνωρίζει τον κύριο Μπαρκ που μόλις έχει χάσει τη γυναίκα του. Οι δυό άντρες κάθονται σε ένα παγκάκι. Ο κύριος Μπαρκ καπνίζει και μιλάει. Ο κύριος Λιν ακούει χωρίς να καταλαβαίνει. Το μόνο που λέει είναι «καλημέρα», τη μοναδική λέξη που έχει μάθει απ΄ την ξένη γλώσσα. Οι δύο αντάρτες γίνονται φίλοι, έτσι άπλα, χωρίς λόγια. Και η ζωή συνεχίζεται, χωρίς κανένας απ΄ τους δύο να μπορεί να προβλέψει τη μοίρα που τους επιφυλάσσει το μέλλον...

 από το οπισθόφυλλο του βιβλίου

Στοιχεία βιβλίου: μετάφραση: Ασπασία Σιγάλα, εκδ. ψυχογιός, σελ. 162